Zapraszamy do korzystania z ciekawych propozycji, które uatrakcyjnią dzieciom codzienne zabawy, a przy okazji pomogą ćwiczyć ich aparaty artykulacyjne i oddechowe.
DZIECI Z AFAZJĄ ROZWOJOWĄ - POZNAJ, ZROZUM, ZAKCEPUJ
Afazja rozwojowa - Co to jest? Jak z tym żyć? Jak pomóc dziecku? Takie pytania często zadają rodzice dzieci, u których zdiagnozowano „afazję rozwojową”
Wśród polskich specjalistów –zajmujących się diagnozowaniem zaburzeń mowy u dzieci nie ma porozumienia w stosunku do jednoznacznej terminologii, bywa że określenie afazji rozwojowej stosuje się zamiennie z : niedokształceniem mowy o typie afazji, niedokształceniem mowy pochodzenia korowego, niedorozwojem mowy, dysfazją, alalią, SLI
Afazja rozwojowa – to specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka. Dzieci pomimo prawidłowego słuchu fizycznego i – co najmniej normy intelektualnej, mają trudności z nabywaniem i rozumieniem mowy.
Afazja rozwojowa nie jest zatem konsekwencją niepełnosprawności intelektualnej, niedosłuchu, porażenia mózgowego czy całościowych zaburzeń rozwojowych. Jest spowodowana uszkodzeniem pewnych struktur mózgowych, często w postaci mikrourazów o nieznanej genezie i niejednoznacznym patomechanizmie.
Objawia się :
- zaburzeniami albo zniesieniem zdolności wyrażania myśli słowami ( mały zasób słownictwa, składanie słów i zdań odbywa się z wysiłkiem);
- niemożnością naturalnego opanowania systemu gramatycznego i składni;
- zaburzeniami o charakterze amnestycznym – zapominaniem już nabytego słownictwa;
- problemami z uczeniem się nowych słów i zapamiętywaniem ich znaczeń;
- trudnościami z powtarzaniem cudzych słów i zdań;
- tworzeniem neologizmów, zniekształcaniem słów, często niezrozumiałą mową,
- w przypadku afazji czuciowej – zaburzeniami rozumienia mowy ( dzieci rozumieją sens niektórych słów , ale nie rozumieją znaczenia całego zdania)
Oprócz ewidentnych problemów z mową dzieci z afazją cierpią jednocześnie na: trudności w czytaniu i pisaniu o różnym stopniu nasilenia, ograniczenia w umiejętności uczenia się na pamięć, zaburzenia koncentracji uwagi, dysharmonię rozwojową, problemy z motoryką małą i dużą, zaburzenia integracji sensorycznej, męczliwość, nerwowość, lękliwość, nadpobudliwość, problemy emocjonalne, obniżenie poczucia własnej wartości, unikanie kontaktów społecznych, izolowanie się.
Specjaliści wyróżniają trzy typy afazji:
Afazję rozwojową typu ekspresyjnego ( ruchowa, motoryczna), wtedy gdy dziecko nie mówi lub mówi bardzo słabo, ale rozumie mowę;
Afazję rozwojową typu percepcyjnego ( sensoryczną ), wtedy gdy rozumienie mowy otoczenia jest dla dziecka ograniczone natomiast mowa czynna dziecka jest bardzo agramatyczna i niewyraźna ( dziecko posługuje się „swoim” językiem);
Afazję rozwojowa typu mieszanego ( sensoryczno- motoryczna) połączenie obydwu wcześniejszych – dziecko nie mówi albo słabo mówi oraz nie rozumie mowy otoczenia;
Dziecko z afazja rozwojową musi koniecznie zostać objęte opieką i terapią wielospecjalistyczną najczęściej logopedyczną, psychologiczną, pedagogiczną, terapią integracji sensorycznej. Terapia takiego dziecka jest bardzo długa, żmudna, ale konieczna. Odpowiedni dobór terapii, motywacja dziecka i współpraca między specjalistami oraz rodzicami to najlepsze co może przytrafić się dziecku z afazją rozwojową.
Opracowała: Elżbieta Cebularz
Źródła:
Materiały z konferencji logopedycznej „Afazja – diagnoza, kształcenie, terapia”
oraz https://www.rozkodujmyafazje.pl/
Wszyscy wiemy, jak ważne jest ćwiczenie od najmłodszych lat. Najlepiej jest to robić przez zabawę. Ale kiedy, gdzie ? Ćwiczenia i zabawy logopedyczne nie muszą być prowadzone tylko w gabinetach. Dlatego przedstawiam kilka propozycji, które z powodzeniem można wykorzystać zarówno w domu, podróży do przedszkola jak i podczas jesiennych spacerów.
- „Co tak pachnie ?” np. „Co pachnie w kuchni”, „jak pachną kwiaty”– powolny wdech nosem, powolny wydech ustami (powtarzamy kilka razy).
- Zdmuchiwanie listków, dmuchawców podczas zabaw w parku, na łące.
- Zdmuchiwanie piórek, lekkich piłeczek, watek, zabawek wykonanych z papieru; inna wersja tej zabawy to dmuchanie przez słomkę.
- „Baloniki” – „nadmuchujemy” policzki, nabieramy do buzi dużo powietrza, zgromadzone powietrze w buzi przesuwamy z jednego policzka do drugiego, wypuszczamy powietrze szybko lub powoli wymawiając „pssssss”.
- „Wiatr” – naśladujemy szum wiatru „szszsz” – język znajduje się za górnymi zębami, zęby są przybliżone, usta tworzą ,,ryjek”.
- „Pszczoła” – naśladujemy bzyczenie „bzzz” (ułożenie artykulatorów j.w.)
- „Kotki” kotki piją mleczko języczkiem z talerzyków (język wysuwamy jak najdalej z buzi), oblizują wąsy (język sięga do kącików ust z jednej i z drugiej strony), następnie chodzą wokół miseczek i miauczą „miau”.
- „Pieski” : warczą „wrrr”, szczekają „hau, hau, hau”, jedzą kość – „mniam, mniam”, „wrrrwrrr”, oblizują się (język oblizuje górną i dolną wargę).
- „Krówki”: muczą „muuu”, żują trawę – buzia jest zamknięta, poruszamy żuchwą w różne strony, dobra trawa – oblizujemy językiem całe usta
- „Śmieszne minki”– robienie różnych minek z użyciem lustra: wesoła buzia – uśmiechamy się: wargi są płaskie, lekko rozchylone, zębów nie widać lub zęby są przybliżone, wargi rozchylone, rozciągnięte, widać zęby, smutna buzia- robimy podkówkę, obrażona buzia – wargi są nadęte, zła buzia – przybliżamy zęby, rozchylamy usta, „wrr”,
- „Czary mary jesteś..”– zamiana dzieci w różne zwierzątka: otwieramy szeroko buzię – krokodyl, otwieramy szeroko buzię i wykrzykujemy „łaaa”- lew, wąż – ssss ( język znajduje się za dolnymi zębami, zęby są przybliżone, usta rozciągają się w uśmiechu). „zajęczy pyszczek”, gdy zajączek je marchewkę, wargi przesuwają się na boki – zajączek, oblizujemy wargi dotykamy czubkiem języka wargi górnej i dolnej – kotek, stukamy koniuszkiem języka w podniebienie za zębami – dzięcioł. Można oddać inicjatywę dziecku aby ono proponowało zwierzęta i pomóc mu wymyślać ich dźwięki.
Udanej zabawy !
opracował wychowawca grupy starszej
z wykształcenia również logopeda
Magdalena Zaczyńska